Um kurteisi eða þagmælsku Morgunblaðsins?

Morgunblaðið er víðlesinn miðill og á margan hátt ágætt, þó það fylgi tíðarandanum nokkuð blint og reyni því að fara leynt með innrætið og þá helst á þann veg, að allt það sem ekki samræmist skoðunum eða hagsmunum blaðsins neyði lesandann einfaldlega að lesa á milli línanna, ef þá á annað borð er hægt að nálgast vefmiðlinn t.a.m. erlendis, sem auðvitað gildir þó ekki um hin óvinveittu og illu veldi Kína og Rúsland, en að sögn yfirmanns netöryggisdeildar mbl.is, er lokað fyrir birtingu miðilsins þar og samskipti af ótta við gagnkvæmar netárásir sem búast mætti við úr þeirri átt - svo ótrúlegt sem það nú hljómar.

Nokkur dæmi um málefni sem fara frekar leynt í Hádegismóum er t.d. uppsagnir og fordæmingar handboltafrömuða vegna styrktarsamnings Arnarlax við HSÍ og lítið er sömuleiðis fjallað um ástæður hörmulegs gengis hinnar höfuðíþróttarinnar, þ.e.a.s knattspyrnunar og þöguls samþykkis brottrekstrar, fordæmingar og útskúfunar helstu burðarstólpa karlalandsliðsins vegna misloðinna ávirðinga og mistrúverðugra heimilda, eins og frægt er orðið.

Varla er því síður tiplað á fjarlægum möguleika landsliðsins að komast á Evrópumótið, sem felst víst í að sigra illskeytt lið Ísraels sem samanstendur af harðsnúnum þrautþjálfuðum hermönnum og þar að auki ekki Evrópubúum eftir því sem best er vitað og aftur án nokkura spurningamerkja.

Annað er það mál sem fer nærri jafn dult og afstaða blaðamanna Morgunblaðsins varðandi örlög kollega þeirra, hans Julians Assange, en það er nýjasta kynlífs hneykslið, en það er auðvitað sú staðreynd sem loksins er kominn í ljós að séra Friðrik var auðvitað einungis að leita að litlum drengjum til að misnota, þegar hann þóttist vera að berjast fyrir góðum málefnum sem gerðu að þjóðin elskaði hann og dáði þangað til allt í einu núna á síðustu dögum, en nú skal helst mölva styttuna af honum eða henda í höfnina líkt og er tíðkast um þessar mundir, en þó að lokum eins og ég álít nú helst um allar þessar biluðu fordæmingar og sögufalsanir, þá held ég nú persónulega að meinið liggi oftast fremur í hugum og hjörtum siðgæðispostulana sjálfra, heldur en hjá óteljandi fórnarlömbunum þeirra.