Örstutt minning um látinn heiðursmann.

Ástæða þess að ég dýfi niður penna er sú, að í gær sá ég andláts og útfarar tilkynningu kærs samferðarmanns og í dag var birtur listi þeirra 16 íslendinga sem Forseti Íslands heiðrar fyrir framúskarandi framlag og störf þeirra á ýmsum sviðum.

Sumarið 1976 réði ég mig til starfa við fiskvinnslu á Þingeyri, líkt og tíðkaðist í þá daga. Þar uppgötvaði ég að líklega eru Vestfirðingar toppurinn á flóru mannlífs hér á skerinu, sakir jákvæðni og nándar.

Einn sá fyrsti sem ég kynntist í plássinu var einmitt Ingvar nokkur Guðmundsson, sem gaf sig á tal við nýja aðkomumanninn og kynnti mig fyrir öllum aðstæðum.

það sýndi sig fljótt að þessi geðfeldi ungi náungi var fremstur í flokki jafningja, því fyrir utan að vera sjálfskipaður talsmaður heimamanna, þá var þessi viðkunnarlegi töffari auðvitað líka söngvari og gítarleikari hljómsveitar bæjarins.

Næstu árin á eftir Þingeyrar sumrinu, þá rákust leiðir okkar á förnum vegi lítillega saman, bæði í Reykjavík og síðar í Danmörku, líkt og fyrir tilviljun og skynjaði ég þá að Ingvari var stöðugt byrjað að líða verr í sálinni.

Næst hitti ég Ingvar í kringum 1990 á Kleppsspítala, en þar hlotnaðist mér að starfa sem starfsmaður næsta áratuginn og þar hitti ég Ingvar aftur, en þar hafði hann hlotið skjól og öryggi eftir hremmingar geðklofans.

Aldrei á árunum á Kleppi, né áður eða eftir þegar ég hitti Ingvar, eins veikur og brotinn hann var, æmti hann né skræmti yfir óförum sínum og var ætíð sami ljúfi heiðursmaðurinn.

Ingvar var sannarlega einn af englum alheimssins.