Þögn Íslendinga er sama og samþykki.

Er það ekki eitt helsta einkenni sögu gyðingaþjóðarinnar að afla sér andúðar, fyrirlitningar og jafnvel haturs nágranna og samtímamanna sinna eins langt og rekja má sögu þeirra?

Það fer ekki á milli mála að innan þessa ofsótta þjóðflokks finnast margir af helstu hugsuðum og snillingum mannskepnunar líkt og staðreyndir á borð við fjölda Nóbelsverðlauna bera vott um og engir eru heldur eins fyndnir og skemmtilegir þegar svo ber undir.

Hverjar eru þá ástæður þess að þessi stórbrotni þjóðflokkur hefur áunnið sér þvílíkt hatur og andúð að hann hefur ítrekað verið ofsóttur og gerður brottrækur frá heimkynum sínum eins langt og sagan segir, en virðist nú enn og aftur á góðri leið með að ögra og vekja andúð samtímamanna sinna líkt og þessar fullyrðingar Erdogans Tyrklandsforseta bera ljóslega með sér aðeins áttatíu árum eftir að hafa verið ofsóttir og hraktir frá heimkynnum sínum í Evrópu í hinni alræmdu helför, sem leiddi til stofnunar ríkis friðar og öryggis hinnar ofsóttu þjóðar í hinu forna Ísrael, fyrir aðkomu Sameinuðu Þjóðanna?

Hvetur Ísrael til að „stöðva þetta brjálæði“