Konur með báða fætur á jörðinni, hanga því miður ekki lengur á trjánum.

Það er beinlínis hressandi að heyra skoðanir og lífsspeki Dóru Einarsdóttur í grámóðsku þessa sunnudags í lok ágústmánaðar þessa líka eftirminnilega árs.

Líklega er þessi litríka kona ein af sára fáum alvöru kvenskörungum, sem reyndar eiga það oftast sameiginlegt að eiga ekki upp á pallborð dæmigerðra feminista og get ég í gamni nefnt nokkrar á borð við Arnþrúði Karlsdóttur, Rósu Ingólfs og Ástu Sigurðar, en þær fjölhæfu konur eiga það helst sameiginlegt að vera hataðar og smánaðar af einmitt sömu ofdekruðu stelpunum sem raðað er um þessar mundir á alsgnægta jötur þjóðfélagsins og það oftast einmitt af þeim feitu miðaldra hvítu frændum og feðrum, sem þær í orði kveðnu fyrirlíta þó öllu öðru fremur.

Auðvitað er t.a.m. sýn hennar á Borgarlínuruglið raunsætt og rétt, en einungis hvað úreldingu fegurðar samkeppna snertir, þá álít ég aftur á móti að glæsilegt klappstýrulið fallegra stúlkna á kappleikjum í vinsælum hóp íþróttum væri gæfulegra og gæfi meiri ávinning í góð málefni, fremur en fremur sorglegar tilraunir stúlkna til að keppa sjálfar í þessum krefjandi karllægu íþróttum með tóma áheyrendapalla og allt í mínus.

Borgarlína eins og fegurðarsamkeppni