Mútur og barnaklám í íslenskum fjölmiðlum

Dv er auðvitað ekkert annað en sóðasnepill sem sem hagar seglum eftir vindi og söluhorfum, því lesendur þess vilja helst illmælgi og róg líkt og gafst svo vel á tímum Valtýs, Guðmundar og Geirfinns.
Rót afstöðu og réttæltiskendar í skrifum ritstjórans um vafasöm kvótamál mátti t.a.m. augljóslega helst rekja til tug milljóna einka "láns" til hans sjálfs frá umdeildum útgerðarmanni.

Siðspilltur snepill á borð við DV er þó ekkert til að kippa sér upp yfir, en þegar kemur að sjálfum ríkisfjölmiðlinum, sem undanfarin ár hefur verið á jötu ESB í ræðu og riti og gengið vasklega fram í öllu því sem veikt gæti sjálfstæði Íslenska Lýðveldisins, líkt og greinilega kom fram í augljósum stuðningi þess við glæpsamleg áform þeirra Steingríms og Jóhönnu um að knésetja fósturjörðina hratt og örugglega með samþykkt órunhæfra Icesave ábyrgða, auk grímulausrar afstöðu RÚV í síðustu forsetakosningum, þegar þjóðin bar þó gæfu til að sniðganga lepp ESB sinna og endurkjósa þau Ólaf og Dorrit, sem alla tíð hafa staðið hetjulegan vörð um þjóð sína.

Tilefni þessara skrifa minna um sýkta og í alla staði ömurlega fjölmiðla flóruna á Íslandi, er þó nú af nokkuð öðru tilefni í dag, en s.l. miðvikudagskvöld horfði ég á tvö atriði á ríkissjónvarpinu, sem ég sé mig hreinlega tilneyddan að minnast á.

Síðara atriðið var reyndar hlægilegt áróðurs myndband, líklega á vegum áróðursmiðstöðvar NATO, en það fjallaði um vondu, þröngsýnu Rússana sem geta ekki tekið tillit til listræns frelsis stórbrotinna listamanna á borð við blessaðar stúlkurnar í "Pussy riot"

En fyrra atriði kvöldsins, var þó það sem kom mér úr jafnvægi, en það var íslensk stuttmynd, sem ég myndi einfaldlega vilja flokka undir hugtakið barnaklám.
Söguþráðurinn var einfaldur og eflaust ágætur, en þegar aðalleikararnir tveir, drengur og stúlka á að giska þrettán ára voru sýnd í í myndbroti, þar sem stúlkan lá greinilega nakin og fullorðinn karlmaður virtist vera að hafa við hana samfarir og annar fullorðinn dóni stóð yfir yfir nakinni stúlkunni og fróaði sér af miklum móð.
Það eina sem sást hreinlega ekki í nærmynd, var að limur karlsins hyrfi inn í sköp telpunnar, en sama hvað öllu listrænu kjaftæði varðar, þá var þarna um greinilegt barnaklám að ræða og ekkert annað, ef ég skil á annað borð hvað það orð merkir og ætti að því að mínu mati að kæra RÚV og aðstandendur myndarinnar fyrir sýninguna.

Niðurstaða mín um íslenska fjölmiðla er því ljós. Þeir eru allir keyptir áróðurssneplar, þó með þeirri undantekningu að frjálsa útvarpsstöðin "Útvarp Saga" virðist vera eina hlutlausa málgagn þjóðarinnar og eiga aðstandendur þeirrar stöðvar heiður skilin fyrir baráttu þeirra og heillyndi.

Reynir varð undir á fundinum