Krossfesting Julian´s Assange

Barátta Ögmundar Jónassonar er sannarlega virðingarverð og frábær, en þó verður því miður að viðurkennast að hún varpar einungis óþægilegu ljósi á afskiptaleysi íslenskra ráðherra og þingmanna, sem láta sér fátt um finnast.

Þeim er nefnilega nákvæmlega drull, eins og stúlkurnar syngja um í vinsælu lagi, en það á ekki bara við um ráðamenn, heldur stóran hluta almennings og þá helst þann hluta sem er svo óskaplega jákvæður og skilningsríkur, að illa innrætta raunhyggjufólkið kallar þau hreinlega Góða fólkið - auðvitað innan gæsalappa.

Hluti af opinberri stefnu þessa sama háværa góða fólks í orði kveðnu, er auðvitað frelsi, mannúð og umburðalyndi, en staðreyndin er þvert á móti þöggun, ritskoðun og fordæming eins og blasir við þögla meirihlutanum hvert sem litið er á Vesturlöndum, en líkt og oft, þá erum við hér á Íslandi í meðfæddri minnimáttarkenndinni, kaþólskari en Páfinn sjálfur.

Við samþykkjum athugasemdalaust að drepsóttinni lauk 24 febrúar, sama dag og Rússar réðust inn í Úkraínu og tökum fullan þátt í feminiskri og demokratískri útilokunarmenningu gagnvart þekktum drengjum og mönnum, eða sitjum skjálfandi hjá, þótt stórkostlegt knattspyrnu landslið okkar og margir fremmstu listamenn okkar liggi náir í valnum.

Sorglegt.

„Menn ætla ekkert að gefast upp“